За гладкай афіцыйнай рыторыкай Ватыкана адносна Беларусі магло хавацца напружанне — эксперт

22 красавіка, Позірк. Маюцца падставы сцвярджаць, што за гладкай рыторыкай Святога Пасаду ў кантактах з Мінскам на афіцыйным узроўні хавалася напружанне. Такое меркаванне выказаў “Позірку” палітолаг, філосаф, былы акадэмічны дырэктар Інстытута стратэгічных даследаванняў BISS Пётр Рудкоўскі, каментуючы стасункі Ватыкана з Беларуссю пры пантыфікаце памерлага папы рымскага Францішка.

Гэтае напружанне, на думку эксперта, “хутчэй за ўсё, вынікала з прынцыповай пазіцыі Ватыкана па некаторых пытаннях”. Палітолаг адзначыў, што на падставе ўскосных фактаў можна зрабіць пэўныя высновы.

Так, у часы пантыфікату Францішка “адбыўся загадкавы арышт ксяндза Лазара з жорсткім абвінавачаннем у “здрадзе дзяржаве” летам 2013 года”. “Раней нічога падобнага не было”, — звярнуў увагу Рудкоўскі.

“Другое: 2015 годзе нунцыятура ў Беларусі пасля настойлівых запытаў СМІ пацвердзіла, што “папа асабіста хадайнічаў пра вызваленне палітвязняў”. Трэцяе. Фармаванне беларускага епіскапату. За час пантыфікату Францішка асабовы склад беларускага каталіцкага епіскапату памяняўся на 100%”, — сказаў Рудкоўскі.

На сённяшні дзень усе дзейныя (не пенсіянеры) біскупы ў Беларусі прызначаныя менавіта Францішкам, адзначыў палітолаг. Пры гэтым замена, “калі пакінуць па-за дужкамі некаторыя нюансы”, у цэлым адбылася ў кірунку “большай укаранёнасці ў беларускую нацыянальную культуру і павышанай грамадзянскай адчувальнасці”.

“Наўрад ці гэта задавальняла рэжым”, — дадаў Рудкоўскі.

“Чацвёртае. Пасля 2020 года рэпрэсіі перасталі быць нечаканасцю, але нават на гэтым фоне пераслед каталіцкай царквы — знешне мірнай і лаяльнай — стварае ўражанне, што ў рэжыму маюцца асаблівыя прэтэнзіі да Ватыкана. І што Ватыкан далёка не заўсёды гэтыя прэтэнзіі гатовы задавальняць”, — падкрэсліў палітолаг.

Падрабязнасці даступныя падпісчыкам “Позірк+”