Мы дамагаліся ўвядзення санкцый, каб у пасля прымушаць Лукашэнку вызваляць палітвязняў — Латушка

11 верасня, Позірк. Вызваленне 52 палітвязняў — добрая навіна для іх сем’яў і сяброў, а таксама для ўсёй дэмакратычнай супольнасці, але “свабода даецца ў абмен на выгнанне, а не на вяртанне дадому“, заявіла прадстаўнік Аб’яднанага пераходнага кабінета (АПК) па сацыяльнай палітыцы Вольга Зазулінская.

“Свабода не павінна быць разменнай манетай. Яна павінна проста быць”, — адзначыла палітык.

Зазулінская нагадала, што больш за тысячу палітвязняў усё яшчэ застаюцца за кратамі: “Мы не стамляемся паўтараць нашыя патрабаванні: поўнае вызваленне ўсіх палітвязняў, іх рэабілітацыя і спыненне рэпрэсій“.

Паводле яе інфармацыі, сярод вызваленых 11 верасня “вядомыя дзеячы беларускага дэмакратычнага руху” Мікалай Статкевіч, Уладзімір Мацкевіч, Генадзь Фядыніч і інш.

Намеснік старшыні АПК Павел Латушка, каментуючы вызваленне палітвязняў, адзначыў, што “з моманту пачатку актыўных кансультацый з дыктатарам Лукашэнкам ён пасадзіў у турмы значна больш людзей, прызнаных афіцыйна палітычнымі зняволенымі“: “І ключавым пытаннем, якое застаецца на парадку дня, з’яўляецца спыненне рэпрэсій, інакш канвеер не спыніцца”.

Пры гэтым Латушка “як каардынатар санкцыйнай палітыкі“ ў АПК выказаў меркаванне, што зняцце санкцый ЗША з авіякампаніі “Белавія“ — “крок у інтарэсах беларускага грамадства“, бо дазволіць авіяперавозчыку “атрымліваць запасныя часткі, абслугоўваць авіяпарк у ліцэнзаваных кампаній”.

“Мы дамагаліся ўвядзення санкцый у тым ліку на “Белавія” дзеля таго, каб у потым прымушаць Лукашэнку вызваляць палітычных зняволеных. Гэта той інструмент, які патрэбны і які цяпер адыгрывае ключавую ролю“, — заявіў палітык.

Праваабаронца цэнтра “Вясна” Павел Сапелка лічыць, што“ вызваленне пад умовай выезду ” не акт гуманнасці, а інструмент палітычнага ціску. Паводле яго слоў, “дэпартацыя, асабліва ў палітычным і крымінальным кантэксце, — гэта не проста прымусовы выезд з краіны, “гэта сур’ёзнае парушэнне правоў чалавека, якое цягне за сабой сур’ёзныя асабістыя, юрыдычныя і палітычныя наступствы“.

Таксама ў “Вясне” адзначылі, што “з пункту гледжання Рымскага статута Міжнароднага крымінальнага суда <…> гвалтоўнае высяленне або дэпартацыя насельніцтва, калі яны ажыццяўляюцца ў рамках шырокамаштабнага або сістэматычнага нападу на грамадзянскіх асоб, кваліфікуюцца як злачынства супраць чалавечнасці”.

“Гвалтоўнае высяленне палітычных зняволеных без права на вяртанне з’яўляецца сур’ёзным парушэннем міжнароднага гуманітарнага права і можа разглядацца як частка такога нападу рэжыму на ўласны народ“, — гаворыцца ў каментары “Вясны“.